Het buitenleven

In de moestuin staan vier enorme rijen rabarber. Wel 60 stronken. Die eet je niet zomaar op. Ik geef zo wat weg. En ik probeer ook wat aan de weg te verkopen.Echt hard lopen doet het nog niet. Ook niet met de potten rabarberjam, de rabarberchutney en de rabarbermoes. Een pot heb ik laten vallen, weg winst. Onlangs hadden we een buurtvergadering van onze straat ivm het komende dorpsfeest. Wie had ooit gedacht dat ik mee zou doen aan een dergelijk iets. Ik vind het nu de gewoonste zaak van de wereld. Ter kennismaking heb we hen allemaal een potje van de chutney gegeven. Dat viel wel in goede aarde.
Gelukkig loopt de B&B wat beter. Er zijn al heel wat collega’s geweest van mijn vorige werk uit Den Haag. Heel leuk om hen te zien en te spreken. Laatst kreeg ik de foto-cd van mijn afscheid.Wat een feest was dat. Geweldig. En wat een herkenning om al die leuke lieve collega’s weer te zien op de cd. Zo kreeg ik deze week ook het personeelsblad, de meening met daarin de toespraak die Harry voor me had gemaakt. Ik heb de laatste tijd niet zo hard gelachen. Bedankt Harry.

We hebben onze handen vol aan het erf. De traktor hebben we aan de praat gekregen. Ik zal niet uitweiden hoe dat is gegaan. Iets met loodhoudende benzine, een lege accu, sleuteltje niet te vinden. De aanhouder wint.

De schapen zijn afgelopen zaterdag geschoren door de buurman. Hij was de eerste hier in de streek die met een zorgboerderij is begonnen. Dat scheren ging als de rook. Binnen twee uur had hij zeven schapen gedaan. Zo zonder de wol zijn ze toch wel erg mager. Toch maar weer bix geven. Het gras groeit niet hard met die droogte. Zo hebben we opeens hele andere vraagstukken.
De kippen hebben luis. Bloedluis. Dat is heel erg voor ze. Ook voor ons, want ze maken geen onderscheid, als wij de ren binnenkomen om de eieren te rapen.Via via bel ik een echte kippenluizenkenner en die beveelt roofmijt aan. Hij belt me als hij die gaat bestellen.
We wachten het af. Alles op zijn tied.