Motor

Wat kan een mens zichzelf in de weg zitten. Een 'intern conflict' noem je dat in therapeutische hulpverleningstermen. Ik heb dat nogal eens. Zo'n intern conflict. Terwijl ik doorgaans toch doorga voor normaal. Hoewel ik in een van mijn vorige berichten wel wat anders heb beweerd.
Wat is er aan de hand?
Ik heb een heldendaad gedaan!

Namelijk mijn motor te koop aangeboden. “Heb je dan een motor?” of “heb je die dan nog?”, zie ik een aantal mensen denken.
Ja dus. Een BMW R50-5. Die motor heb ik 34 jaar. Maar niet voor lang meer.

Ik neem afscheid.

Samen met mijn nichtje en neefje

Hoewel hij alweer een aantal jaren uit beeld is, want hij staat al die tijd bij mijn broer in de schuur. Waarom heeft dat zo lang geduurd om tot deze stap te komen. Om de doodsimpele reden, er was een geïnteresseerde koper. En ik vermoed dat mijn broer dat ding ook wel eens uit zijn schuur wilde hebben. En ja de feiten liegen niet. Mijn gedrag laat zien dat ik er niets meer mee doen.
Wat is dat dan toch om niet tot een besluit te komen hem weg te doen?
Het is mijn kindje geweest. Ik was verknocht aan die motor. Hoeveel leuke ritjes heb ik er mee gemaakt? Heel Nederland heb ik ermee rond gecrost. Maar ook, het gaf me een identiteit. Het was natuurlijk wel kek als ik met mijn jurk en high heals op die motor door het dorp scheurde.
En nu?
Heb ik het nog nodig om vereenzelvigd te worden met die motor. Nee, niet meer. Nou dan, dan kan je hem toch gewoon weg doen. Nee, niet gewoon.
Het is wat anders. Het is afscheid nemen. Dat doet pijn. Ook van een motor.
Ik heb er een traantje om gelaten. Rien moest even lachen. Hij begrijpt het wel.

Elly