uitzicht uit het appartement dat bijna klaar is We durven nauwelijks nog in de kas te komen. Een merel heeft er zijn intrek genomen. Tussen een stapel TL-buizen en de op zijn kant staande tuinbank heeft ze kunstig een nest gefabriceerd. Warm en beschut. Gelijk heeft ze. Elke keer als we binnenkomen lijkt ze even te willen blijven zitten en besluit dan toch maar met een verontwaardigde krijs weg te vliegen uit één van de vele gaten die de kas rijk is. Een paar dagen geleden zagen we iets roze en donzigs bewegen tussen de gespikkelde eitjes. De hele tuin is op dit moment overigens één grote kraamkamer. Het nog niet versnipperde snoeihout, de houtstapel, de eendenkorven. Alles piept, ritselt en krioelt van het leven.
Vanmorgen liep ik door onze sterk uitgedunde boomgaard en toen ik in de toegetakelde grond weer van alles omhoog zag schieten, besefte ik dat ik een besluit had genomen. Ik schaf het
woord ‘onkruid’ af. Er mag, weliswaar tussen door mij bepaalde grenzen, groeien wat er groeit. Het is mijn ingrijplust, mijn door tuincentra en tijdschriften gevoede maakbaarheidsovertuiging die ingetoomd moet worden. Hier wil van alles ontstaan en dat verdient aandacht in plaats van een schoffel. Misschien heet dat wel organisch tuinieren. Organisch leven. Organisch coachen. Organiseren door het organische te eren. Dat lijkt me een mooi uitgangspunt voor Boerien&Boerel. Rien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten