Voor je rust naar het platteland verhuizen... Dat was destijds een gedachtekronkel die zijn weerga niet kent. Wanneer ik op mijn werk soms vertel wat wij allemaal doen in een weekend vragen ze me vol ongeloof of ik nog wel tijd heb om te werken. Jazeker, want dat staat voorop. Ik zorg goed voor mijzelf en voor Rien. Ik kook een stevige boerenpot. Dat begin je wel te zien overigens. We gaan vroeg naar bed. Zien van het hele Friesland niet veel. Toch begin ik wat meer energie te krijgen. Een maand geleden ben ik op de yoga gegaan. Twee collega ‘s heb ik enthousiast gekregen om op de sportschool aan de overkant van mijn kantoor te gaan. Geen tijdverlies om te reizen. Lekker zo voor en na het werk. En bewegen maar!
Ik heb nog wel zorgen hoe we de appels kwijt raken. Eén appelplukdag verder en de zaterdagochtenden die we openstellen om te plukken, levert nog niet het gewenste resultaat op. Appelcider dan maar . Want van appelsap en de appelmoes krijg je op een gegeven moment toch genoeg. De druif hebben we geplukt, laten pulpgisten en die zit nu in de gistingsfles.
Daar komt nog een paar liter suikerwater bij. Het was nog een zenuwenwerk, omdat er veel fruitvliegjes rond zwermen. Die mogen niet in de wijn komen want die raakt op die manier verpest. Het was een hele operatie.
De kruisbessen die ook al maanden stond te wachten riepen: “doe nu eens iets. Ga ons eens overhevelen!” Met de wijn van vorig jaar is het goed gegaan. Die drinken wij geleidelijk op. Rien vindt de witte te zoet, de rode ook niet echt lekker. Ik mag ze allebei best smaken.
Dat was vorige week. Dit weekend ga ik de walnoten rapen. Hele kilo’s liggen er tussen de struiken. De laatste bramen gaan eraf. De aardbeien heb ik opgegeven. Ik kan niet alles bijhouden.
Oant sjen,
Boerel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten